Kibirli Gül - Adisebaba Masallar
Bir zamanlar uzak diyarlarda küçük ama sık ağaçlı bir orman varmış. Buradaki ağaçlar kendi aralarında fısıldaşır, çiçeklerde birbirlerine polen atıp ormanda yaşamanın keyfini çıkarırlarmış. Baharın güzel günlerinde bir gün kaktüs ve ayçiçeğinin tam ortasında parıltılı bir tohum yeşermeye başlamış. Büyüyen bu çiçek kıpkırmızı yaprakları olan muhteşem bir gülmüş.
Gül : Merhaba, benim adım Rosie.
Kaktüs : Ben kaktüs, memnun oldum.
Ağaç : Yaprakların tahmin edemeyeceğin kadar güzel Rosie. Keşke benimde öyle yapraklarım olsa.
Gül : Sağ olun ama bu hayatta herkes, her şeye her zaman sahip olamaz değil mi?
Rozie'nin bu yanıtı herkesi çok şaşırtmış. Çünkü o yeni yeşermiş olmasına rağmen çok kibirli bir çiçekmiş. Kaktüsün dış görünüşüyle alay ederek kendisinin daha güzel olduğunu söylemiş. Kaktüs, duyduklarına çok üzülse de hiçbir şey diyememiş. Ne kaktüs ne ayçiçeği ne de ağaçlar Rosie'nin bu tavrını anlayabilmiş. Çünkü o durmaksızın kendini öven bir çiçekmiş. Aradan günler geçmiş. Ormana nihayet yaz mevsimi gelmiş. Tabii buna en çok ayçiçeği sevinmiş. Sapsarı, parlak yüzüyle gün boyu onun ışıklarını takip edermiş. Kaktüs ise kış boyu biriktirdiği suyu içer, kendini koca bir yaz dinç tutarmış. Hatta bazı minik kuşlar, su içmek için kaktüsü ziyaret ederlermiş. Ancak diğer bitkiler bu sıcak havalar için kaktüs gibi su biriktiremezmiş.
Rosie susuzluktan nerdeyse kuruyacak hale gelmiş. Rosie, kaktüsün diğer çiçeklere seve seve yardım ettiğini görmüş. Ama ona hep kötü sözler söylediği için konuşmaya çok utanmış. Ancak başından bir yaprak daha solup düşünce dayanamayıp kaktüsten yardım istemiş. Kaktüs Rosie'nin kibrinden kurtulduğunu ve gerçekten suya ihtiyacı olduğunu görünce suyunu onunla da paylaşmış. Bu sayede gül eskisi gibi kıpkırmızı ve parlak yapraklarına kavuşmuş ve o günden sonra arkadaşlarının dış görünüşüne göre yorum yapmamayı öğrenmiş. Çünkü birbirimizden ne kadar farklı görünürsek görünelim önemli olan; her zaman yardım sever ve paylaşımcı olmaktır.
